آیا تا به حال فکر کرده‌اید کدام روش تدریس زبان برای شما یا زبان‌آموزانتان بهترین نتیجه را دارد؟ دنیای آموزش زبان پر از رویکردها و تکنیک‌های مختلف است؛ از روش‌های سنتی مبتنی بر گرامر گرفته تا شیوه‌های نوین تعاملی و دیجیتال.
انتخاب روش درست تدریس زبان می‌تواند تفاوت بزرگی در سرعت یادگیری و انگیزه زبان‌آموز ایجاد کند. بعضی‌ها با تمرکز روی مکالمه پیشرفت می‌کنند و برخی دیگر نیاز دارند ساختار زبان را مرحله‌به‌مرحله یاد بگیرند. در این مقاله، روش‌های مختلف تدریس زبان را بررسی می‌کنیم، مزایا و معایب هرکدام را می‌گوییم و کمک می‌کنیم تصمیم بگیرید کدام رویکرد برای هدف شما مناسب‌تر است. اگر می‌خواهید دید واضح‌تری نسبت به شیوه‌های آموزش زبان پیدا کنید و بهترین انتخاب را داشته باشید، تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.
بیشتر بخوانید:
بهترین مدرک زبان انگلیسی برای تدریس (مدرک معتبر TTC)
بهترین روش‌های تدریس زبان‌انگلیسی
۱. روش GTM (Grammar Translation Method)
روش GTM یکی از قدیمی‌ترین روش‌های آموزش زبان است که بر ترجمه متون و آموزش گرامر تمرکز دارد. در این روش زبان‌آموزان ابتدا قواعد دستوری را یاد می‌گیرند و سپس با ترجمه جملات و متون، کاربرد آن را تمرین می‌کنند. تمرکز اصلی روی مهارت‌های Reading و Writing است و Speaking و Listening معمولاً در اولویت نیستند.
معلم در این روش تدریس زبان نقش اصلی را دارد و کلاس بیشتر به شکل تدریس مستقیم پیش می‌رود. این روش هنوز در بسیاری از مدارس استفاده می‌شود، به‌خصوص در کشورهایی که آموزش زبان بیشتر بر مبنای امتحانات کتبی است. اگرچه این روش برای تقویت ساختار ذهنی زبان‌آموزان مفید است، اما برای تقویت مهارت مکالمه چندان کارآمد نیست.
مزایا:
- تقویت گرامر و ساختار جمله‌بندی.
- مناسب برای یادگیری لغات تخصصی و ترجمه.
- مناسب برای آمادگی آزمون‌های کتبی.
معایب:
- ضعف در Speaking و Listening.
- کسل‌کننده بودن برای برخی زبان‌آموزان.
- تمرکز زیاد بر حفظ کردن قواعد به جای کاربرد عملی.
۲. روش مستقیم (Direct Method)
روش مستقیم تدریس زبان بر این اصل استوار است که زبان باید مانند زبان مادری آموخته شود. در این روش، معلم تنها از زبان هدف استفاده می‌کند و زبان‌آموزان نیز تشویق می‌شوند از همان زبان برای ارتباط استفاده کنند. ترجمه به حداقل می‌رسد و تمرکز بر گفت‌وگو و تمرین عملی است.
گرامر به شکل ضمنی و از طریق مثال و تکرار آموزش داده می‌شود، نه با توضیح مستقیم. این روش برای تقویت مهارت شنیداری و گفتاری بسیار مؤثر است و زبان‌آموزان را وادار می‌کند با زبان هدف فکر کنند. با این حال، یادگیری گرامر به‌طور سیستماتیک ممکن است کندتر پیش برود.
مزایا:
- تقویت مهارت مکالمه و درک شنیداری.
- ایجاد محیطی شبیه غوطه‌وری در زبان.
- افزایش اعتمادبه‌نفس زبان‌آموزان در استفاده از زبان.
معایب:
- دشوار بودن برای زبان‌آموزان مبتدی.
- نیاز به معلمی با مهارت بالا در کنترل کلاس.
- ممکن است یادگیری گرامر منظم عقب بیفتد.
۳. روش شنیداری (Audio-Lingual Method)
این روش پس از جنگ جهانی دوم توسعه یافت و بر تکرار و تمرین شفاهی استوار است. زبان‌آموزان الگوهای جمله را بارها و بارها تکرار می‌کنند تا به‌صورت ناخودآگاه در ذهنشان ثبت شود. تمرکز اصلی بر Listening و Speaking است و گرامر بیشتر به شکل القایی (نه توضیحی) آموزش داده می‌شود.
این روش تدریس زبان شبیه تمرینات ارتشی طراحی شده تا زبان‌آموزان سریع بتوانند جملات کاربردی را در موقعیت‌های واقعی بیان کنند. با اینکه این روش در تقویت تلفظ و روانی گفتار مؤثر است، ممکن است پس از مدتی خسته‌کننده شود چون بر حفظ کردن تکراری الگوها تکیه دارد.
مزایا:
- تقویت تلفظ و روانی گفتار.
- افزایش سرعت پاسخ‌گویی در مکالمه.
- مناسب برای زبان‌آموزان مبتدی برای ساختن پایه محکم.
معایب:
- خسته‌کننده بودن تمرینات تکراری.
- ضعف در مهارت Writing و خلاقیت زبانی.
- کمبود تمرکز بر درک مفاهیم پیچیده زبان.
۴. روش Silent Way
روش Silent Way بر اساس این ایده است که معلم باید کمتر صحبت کند و زبان‌آموزان خودشان زبان را کشف کنند. معلم نقش راهنما دارد و زبان‌آموزان با ابزارهایی مانند رنگ‌ها، چوب‌ها و جدول‌های صوتی تمرین می‌کنند تا قواعد زبان را کشف کنند.
این روش تدریس زبان باعث می‌شود زبان‌آموزان مسئول یادگیری خود باشند و تمرکز بر حل مسئله و تفکر فعال باشد. مهارت‌های Speaking و Listening با تمرین‌های عملی تقویت می‌شوند و زبان‌آموزان به یادگیری مستقل عادت می‌کنند. با این حال، نیاز به کلاس‌های کوچک و معلم آموزش‌دیده دارد و ممکن است در کلاس‌های بزرگ ناکارآمد باشد.
مزایا:
- تقویت استقلال و تفکر فعال زبان‌آموز.
- تمرکز بر مهارت Speaking و Listening.
- یادگیری عمیق و پایدار مفاهیم گرامری.
معایب:
- نیاز به معلم حرفه‌ای و آموزش دیده.
- دشوار برای کلاس‌های بزرگ.
- بعضی زبان‌آموزان ممکن است سردرگم شوند.
۵. روش Community Language Learning
در این روش تدریس زبان، زبان‌آموزان و معلم مانند یک گروه حمایتی عمل می‌کنند و تمرکز روی تعامل و گفتگو است. معلم نقش مشاور و راهنما دارد و زبان‌آموزان ابتدا پیام خود را به زبان مادری می‌گویند و سپس به زبان هدف ترجمه می‌کنند.
هدف ایجاد محیط امن و کاهش اضطراب یادگیری زبان است. این روش برای مهارت‌های گفتاری و تعامل اجتماعی بسیار مناسب است، اما پیشرفت در مهارت‌های نوشتاری ممکن است کند باشد.
مزایا:
- کاهش اضطراب و افزایش اعتمادبه‌نفس زبان‌آموز.
- محیطی حمایتی و دوستانه ایجاد می‌کند.
- تقویت مهارت‌های گفتاری و تعامل اجتماعی.
معایب:
- کند بودن پیشرفت گرامری و نوشتاری.
- نیاز به مشارکت فعال همه زبان‌آموزان.
- دشواری مدیریت کلاس‌های بزرگ.
۶. روش Communicative Language Learning (CLL)
روش CLL یا یادگیری زبانی ارتباطی بر توانایی استفاده عملی از زبان در موقعیت‌های واقعی تأکید دارد. در این روش، مهارت‌ها به‌صورت ترکیبی آموزش داده می‌شوند و فعالیت‌های گروهی، بازی‌های نقش و گفتگوهای واقعی محور برنامه‌ریزی می‌شوند.
هدف این روش تدریس زبان، ایجاد مهارت برقراری ارتباط مؤثر است، نه صرفاً یادگیری قواعد گرامری. این روش باعث افزایش انگیزه و تعامل زبان‌آموزان می‌شود، اما نیاز به معلم خلاق و منابع متنوع دارد.
مزایا:
- تقویت مهارت‌های عملی و ارتباطی زبان‌آموز.
- افزایش انگیزه و تعامل در کلاس.
- آموزش همزمان مهارت‌های چهارگانه (Listening, Speaking, Reading, Writing).
معایب:
- نیاز به معلم خلاق و منابع متنوع.
- دشوار بودن سنجش پیشرفت دقیق.
- ممکن است قواعد گرامری به‌طور کامل پوشش داده نشود.
۷. روش Content-Based Instruction (CBI)
روش CBI تدریس زبان، بر یادگیری زبان از طریق محتوا و موضوعات واقعی تمرکز دارد، نه صرفاً آموزش گرامر یا لغت. زبان‌آموزان با خواندن متون علمی، مقالات و موضوعات تخصصی، مهارت‌های زبانی خود را تقویت می‌کنند.
این روش باعث می‌شود زبان‌آموزان همزمان دانش عمومی یا تخصصی خود را افزایش دهند و زبان را در بافت واقعی یاد بگیرند. فعالیت‌ها شامل بحث گروهی، تحقیق و ارائه است. با این حال، نیاز به سطح پایه‌ای زبان دارد و ممکن است برای مبتدیان مناسب نباشد.
مزایا:
- یادگیری زبان همراه با دانش واقعی و کاربردی.
- تقویت مهارت‌های چهارگانه به صورت همزمان.
- افزایش انگیزه با ارتباط دادن زبان به موضوعات مورد علاقه.
معایب:
- نیاز به سطح پایه‌ای زبان قبل از شروع.
- طراحی منابع و فعالیت‌ها زمان‌بر است.
- ممکن است تمرکز روی گرامر کمتر شود.
۸. روش Participatory Approach
این روش تدریس زبان بر مشارکت فعال زبان‌آموزان در فرآیند یادگیری تأکید دارد. فعالیت‌ها به صورت گروهی انجام می‌شوند و زبان‌آموزان مسئولیت یادگیری خود را به عهده می‌گیرند. معلم نقش راهنما و تسهیل‌کننده دارد و هدف اصلی افزایش تعامل، خلاقیت و حل مسئله است.
این روش برای کلاس‌های بزرگ و یادگیری مهارت‌های ارتباطی بسیار مناسب است، اما ممکن است پیشرفت در مهارت‌های فردی و دقیق زبانی کم‌رنگ شود.
مزایا:
- افزایش تعامل و همکاری بین زبان‌آموزان.
- تقویت مهارت‌های ارتباطی و حل مسئله.
- افزایش انگیزه و مسئولیت‌پذیری در یادگیری.
معایب:
- دشوار برای مدیریت کلاس‌های بزرگ.
- پیشرفت فردی ممکن است کاهش یابد.
- نیاز به معلم توانمند و خلاق.
۹. روش Task-Based Language Teaching (TBLT)
در TBLT، زبان‌آموزان با انجام وظایف واقعی و هدفمند زبان را یاد می‌گیرند. تمرکز بر تکالیف کاربردی مانند نوشتن ایمیل، ارائه پروژه یا حل مسئله است. زبان‌آموزان مجبورند از زبان هدف برای رسیدن به هدف استفاده کنند، بنابراین مهارت‌های عملی و ارتباطی تقویت می‌شوند.
این روش تدریس زبان باعث افزایش اعتمادبه‌نفس و انگیزه می‌شود، اما نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و زمان‌بندی مناسب دارد و ممکن است گرامر به‌طور کامل پوشش داده نشود.
مزایا:
- یادگیری زبان در بافت واقعی و کاربردی.
- افزایش مهارت‌های عملی و ارتباطی.
- تقویت انگیزه و اعتمادبه‌نفس زبان‌آموزان.
معایب:
- نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و منابع متنوع.
- ممکن است قواعد گرامری کامل پوشش داده نشود.
- زمان‌بر بودن طراحی و ارزیابی تکالیف.
۱۰. روش Cooperative Learning
در روش Cooperative Learning، زبان‌آموزان در گروه‌های کوچک کار می‌کنند و مسئولیت یادگیری خود و هم‌گروهی‌ها را به عهده دارند. فعالیت‌ها به گونه‌ای طراحی می‌شوند که همکاری و تعامل الزامی باشد و هر زبان‌آموز نقش مشخصی دارد. این روش باعث افزایش مشارکت، انگیزه و یادگیری اجتماعی می‌شود و مهارت‌های ارتباطی تقویت می‌شوند. با این حال، موفقیت روش به همکاری واقعی اعضای گروه وابسته است و اگر گروه ضعیف باشد، پیشرفت کاهش می‌یابد.
مزایا:
- تقویت مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی.
- افزایش انگیزه و مسئولیت‌پذیری.
- یادگیری فعال و مشارکتی.
معایب:
- وابستگی به همکاری اعضای گروه.
- دشواری مدیریت گروه‌های بزرگ.
- تفاوت سطح زبان بین اعضا ممکن است مشکلاتی ایجاد کند.
۱۱. روش Step-by-Step Instruction (آموزش گام‌به‌گام)
این روش تدریس زبان بر تقسیم یادگیری به مراحل کوچک و قابل مدیریت تمرکز دارد. زبان‌آموزان ابتدا اصول پایه را یاد می‌گیرند و سپس به تدریج مهارت‌های پیچیده‌تر آموزش داده می‌شوند.
روش گام‌به‌گام باعث کاهش استرس و افزایش اعتمادبه‌نفس می‌شود و یادگیری سیستماتیک را تضمین می‌کند. این روش مناسب کلاس‌های مبتدی و متوسط است، اما ممکن است برای زبان‌آموزان پیشرفته کند و محدودکننده باشد.
مزایا:
- یادگیری مرحله‌ای و قابل فهم.
- کاهش استرس و افزایش اعتمادبه‌نفس.
- مناسب برای مبتدیان و سطوح متوسط.
معایب:
- پیشرفت کند برای زبان‌آموزان پیشرفته.
- ممکن است خلاقیت و نوآوری را محدود کند.
- نیاز به زمان زیاد برای پوشش تمام مهارت‌ها.
۱۲. روش Group Work Model (مدل کار گروهی)
در این روش تدریس زبان، تمرکز بر کار گروهی و تعامل زبان‌آموزان است. فعالیت‌ها شامل بحث، حل مسئله و ارائه‌های گروهی است تا زبان‌آموزان با استفاده از زبان هدف، مهارت‌های عملی خود را تقویت کنند. این مدل باعث افزایش انگیزه، تعامل و یادگیری فعال می‌شود. با این حال، اگر گروه‌ها مدیریت نشوند یا برخی اعضا فعال نباشند، کارایی کاهش می‌یابد و پیشرفت فردی محدود می‌شود.
مزایا:
- یادگیری فعال و مشارکتی.
- تقویت مهارت‌های عملی و ارتباطی.
- افزایش انگیزه و تعامل در کلاس.
معایب:
- نیاز به مدیریت دقیق گروه‌ها.
- وابستگی به همکاری اعضا.
- پیشرفت فردی ممکن است کمتر شود.
۱۳. روش Activity-Based Learning (یادگیری مبتنی بر فعالیت)
در این روش، زبان‌آموزان از طریق انجام فعالیت‌های عملی، بازی‌ها و تمرین‌های تعاملی زبان را یاد می‌گیرند. هدف، ایجاد تجربه واقعی و فعال برای یادگیری مهارت‌هاست. این روش باعث افزایش انگیزه، تقویت مهارت‌های ارتباطی و یادگیری بهتر مفاهیم می‌شود. با این حال، نیاز به منابع متنوع و کلاس فعال دارد و ممکن است تمرکز بر گرامر و قواعد کمتر شود.
مزایا:
- یادگیری فعال و تجربی.
- افزایش انگیزه و علاقه زبان‌آموزان.
- تقویت مهارت‌های عملی و ارتباطی.
معایب:
- نیاز به منابع و تجهیزات متنوع.
- تمرکز کمتر بر گرامر و ساختار زبان.
- دشواری مدیریت کلاس‌های بزرگ و شلوغ.
۱۴. روش Constructivist Methodology (روش‌شناسی سازنده)
روش سازنده تدریس زبان بر این ایده استوار است که زبان‌آموزان باید خودشان معنا و کاربرد زبان را بسازند. معلم نقش راهنما دارد و زبان‌آموزان با فعالیت‌های گروهی، تحقیق و حل مسئله مفاهیم زبان را کشف می‌کنند. این روش باعث یادگیری عمیق، تفکر انتقادی و استقلال زبان‌آموز می‌شود. اما ممکن است در کلاس‌های بزرگ یا بدون مدیریت صحیح، یادگیری پراکنده و ناکارآمد شود.
مزایا:
- یادگیری عمیق و پایدار.
- تقویت تفکر انتقادی و حل مسئله.
- افزایش استقلال و مسئولیت‌پذیری زبان‌آموز.
معایب:
- دشوار برای کلاس‌های بزرگ.
- نیاز به معلم آموزش‌دیده و خلاق.
- احتمال پراکندگی یادگیری بدون نظارت کافی.
۱۵. روش Communicative Language Teaching (آموزش زبان ارتباطی)
CLT بر مهارت برقراری ارتباط واقعی در موقعیت‌های روزمره تأکید دارد. فعالیت‌ها شامل گفتگو، نقش‌آفرینی و پروژه‌های گروهی است.
هدف اصلی، توانایی استفاده عملی از زبان است و تمرکز بر مکالمه و تعامل است. این روش انگیزه و اعتمادبه‌نفس زبان‌آموزان را افزایش می‌دهد و مهارت‌های چهارگانه را همزمان تقویت می‌کند. با این حال، نیاز به معلم خلاق و منابع متنوع دارد و گاهی قواعد گرامری به صورت کامل آموزش داده نمی‌شوند.
مزایا:
- تقویت مهارت‌های عملی و ارتباطی.
- افزایش انگیزه و تعامل در کلاس.
- آموزش همزمان مهارت‌های چهارگانه.
معایب:
- نیاز به معلم خلاق و منابع متنوع.
- دشواری ارزیابی دقیق پیشرفت.
- پوشش ناقص قواعد گرامری ممکن است اتفاق بیفتد.
۱۶. روش Total Physical Response (TPR / پاسخ فیزیکی کامل)
در روش تدریس زبان TPR زبان‌آموزان با انجام حرکات بدنی و پاسخ‌های فیزیکی به دستورات معلم، زبان را یاد می‌گیرند. این روش مخصوصاً برای زبان‌آموزان مبتدی مناسب است و به تثبیت لغات و جملات از طریق حرکت کمک می‌کند.
فعالیت‌ها شامل انجام دستورات، بازی‌ها و تمرینات عملی است و باعث تقویت حافظه و یادگیری فعال می‌شود. با این حال، تمرکز بیشتر بر لغات و جملات کوتاه است و یادگیری مهارت‌های نوشتاری و گرامر پیشرفته محدود می‌شود.
مزایا:
- یادگیری فعال و جذاب برای زبان‌آموزان.
- تقویت حافظه و تثبیت لغات از طریق حرکت.
- مناسب برای کودکان و مبتدیان.
معایب:
- محدود بودن تمرکز به لغت و جملات کوتاه.
- کمبود تمرکز بر مهارت‌های Writing و گرامر پیشرفته.
- نیاز به فضای مناسب برای فعالیت‌های بدنی.
۱۷. روش An Eclectic Approach (رویکرد التقاطی)
رویکرد التقاطی از ترکیب چند روش مختلف استفاده می‌کند تا بهترین نتیجه حاصل شود. معلم بر اساس سطح زبان‌آموز، اهداف کلاس و مهارت‌های مورد نیاز، عناصر مختلفی از روش‌های سنتی و نوین را ترکیب می‌کند.
انعطاف در این روش تدریس زبان باعث می‌شود کلاس‌ها متناسب با نیاز زبان‌آموزان طراحی شود. با این حال، موفقیت رویکرد به تجربه و مهارت معلم وابسته است و نیاز به طراحی دقیق دارد.
مزایا:
- انعطاف بالا و قابل تطبیق با نیاز زبان‌آموز.
- ترکیب بهترین عناصر روش‌های مختلف.
- مناسب برای کلاس‌های مختلط و سطوح متفاوت.
معایب:
- وابستگی زیاد به مهارت و تجربه معلم.
- نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و زمان‌بر.
- ممکن است روش مشخص و منسجمی نداشته باشد.
۱۸. روش Grammar Translation Method (GTM / روش ترجمه گرامر)
GTM تمرکز اصلی خود را بر آموزش قواعد گرامری و ترجمه متون می‌گذارد. زبان‌آموزان جملات و متون را ترجمه می‌کنند و قواعد دستوری را حفظ می‌کنند. مهارت Reading و Writing تقویت می‌شود اما مهارت‌های شنیداری و گفتاری کمتر توسعه می‌یابند. از این روش تدریس زبان هنوز در بسیاری از مدارس و کلاس‌های آزمون محور استفاده می‌شود.
مزایا:
- تقویت گرامر و ساختار جملات.
- مناسب برای یادگیری لغات تخصصی و ترجمه متون.
- مناسب برای آمادگی آزمون‌های کتبی.
معایب:
- ضعف در Speaking و Listening.
- تمرکز زیاد بر حفظ قواعد به جای کاربرد عملی.
- ممکن است یادگیری خسته‌کننده و غیرجذاب شود.
۱۹. روش The Structural Approach (رویکرد ساختاری)
رویکرد ساختاری بر یادگیری ساختارهای دستوری و الگوهای زبانی تاکید دارد. زبان‌آموزان ابتدا ساختارهای پایه‌ای زبان را یاد می‌گیرند و سپس با تمرین جملات نمونه، مهارت‌های زبانی خود را تقویت می‌کنند. فعالیت‌ها معمولاً شامل تمرین‌های نوشتاری و شفاهی با تمرکز بر قواعد است. این روش باعث تثبیت گرامر و یادگیری سیستماتیک می‌شود اما ممکن است یادگیری مکالمه و خلاقیت زبانی محدود شود.
مزایا:
- یادگیری گرامر و ساختار جملات به صورت سیستماتیک.
- مناسب برای کلاس‌های منظم و مبتنی بر برنامه.
- ایجاد پایه محکم برای یادگیری پیشرفته‌تر.
معایب:
- ضعف در مهارت‌های مکالمه و ارتباط عملی.
- خسته‌کننده بودن برای برخی زبان‌آموزان.
- تمرکز زیاد بر قواعد و کمتر روی کاربرد عملی.
۲۰. روش Suggestopedia
روش Suggestopedia تدریس زبان بر ایجاد محیط یادگیری آرام و غیررسمی تمرکز دارد تا زبان‌آموزان بدون استرس و با اعتمادبه‌نفس زبان یاد بگیرند. موسیقی آرام، تصاویر و بازی‌های آموزشی در این روش استفاده می‌شوند تا حافظه و یادگیری طبیعی فعال شود. این روش باعث کاهش اضطراب، افزایش انگیزه و یادگیری سریع‌تر می‌شود اما نیاز به معلم آموزش‌دیده و محیط کلاس خاص دارد و ممکن است برای همه زبان‌آموزان موثر نباشد.
مزایا:
- کاهش اضطراب و ایجاد محیط یادگیری دلپذیر.
- افزایش انگیزه و اعتمادبه‌نفس زبان‌آموزان.
- یادگیری سریع‌تر و طبیعی‌تر.
معایب:
- نیاز به معلم حرفه‌ای و آموزش‌دیده.
- نیاز به محیط کلاس خاص و منابع مناسب.
- اثربخشی ممکن است برای همه زبان‌آموزان یکسان نباشد.
بیشتر بخوانید:
دوره تربیت مدرس حضوری و آنلاین
بهترین روش تدریس زبان انگلیسی چیست؟
یکی از دغدغه‌های اصلی مربیان زبان، انتخاب روش تدریس است که هم مؤثر باشد و هم انگیزه زبان‌آموزان را حفظ کند. در دنیای امروز روش‌های قدیمی دیگر به تنهایی کافی نیستند و زبان‌آموزان خواستار تجربه‌ای فعال، کاربردی و تعاملی از یادگیری هستند. آن‌ها می‌خواهند زبان را نه فقط حفظ کنند بلکه بتوانند در موقعیت‌های واقعی به‌راحتی از آن استفاده کنند.
بهترین روش تدریس زبان انگلیسی، رویکردی است که تعادل بین تقویت مهارت‌های چهارگانه، یادگیری فعال و انگیزه بالای زبان‌آموز را ایجاد کند. معلمان موفق، ترکیبی از روش‌های نوین و کلاسیک را بسته به سطح و نیاز زبان‌آموزان به کار می‌برند. استفاده از فعالیت‌های عملی، بازی‌های نقش‌آفرینی و تمرین‌های تعاملی باعث می‌شود زبان‌آموزان با اعتمادبه‌نفس پیشرفت کنند. برای مربیان علاقه‌مند به یادگیری این روش‌ها و بهبود مهارت تدریس خود، شرکت در دوره تربیت مدرس دیاکو با همکاری دانشگاه تهران فرصت منحصربه‌فردی است تا با جدیدترین متدهای تدریس زبان انگلیسی آشنا شوند و آن‌ها را در کلاس‌های خود به کار بگیرند.
